Urodził się w Jedlińsku k/Radomia 10 czerwca 1902 r. jako drugie z dziewięciorga dzieci małżonków Jana i Heleny Gołębiowskich. Z domu rodzinnego wyniósł żywą wiarę w Boga i gorące nabożeństwo do Matki Najświętszej. Od dzieciństwa marzył o kapłaństwie. Po ukończeniu Gimnazjum w Radomiu, studiował w Seminarium Duchownym w Sandomierzu i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie; święcenia kapłańskie przyjął w 1924 r.; był profesorem i ojcem duchownym alumnów, duszpasterzował w Baćkowicach, Radomiu i w Koprzywnicy; konsekrowany na biskupa 28 lipca 1957 r. pełnił posługę pasterska z wielkim poświęceniem przez 23 lata, organizował duszpasterstwo na miarę czasów posoborowych, koncentrując się na rodzinie, budzeniu powołań duchownych, zabiegach o trzeźwość, niesieniu pomocy potrzebującym. Przygotował i przeprowadził obchody 150-lecia istnienia Diecezji Sandomierskiej i Seminarium Duchownego, koronacje obrazów Najświętszej Maryi Panny w Studziannie, Wysokim Kole i Błotnicy, peregrynację wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej, rekolekcje trzeźwościowe zwane fatimskimi i uroczystości jubileuszowe 1000-lecia Sandomierza. Przeciwstawił się skutecznie władzy ludowej, która próbowała rozbijać jedność Kościoła w Polsce poprzez tworzenie tzw. parafii niezależnych. Doznał z tego powodu wielu niesprawiedliwości, upokorzeń i krzywd. Zmarł w Nałęczowie podczas odprawiania Mszy św. 2 listopada 1980 r. i został pochowany pod katedrą w krypcie biskupów sandomierskich; jego następca, czyniąc zadość licznym prośbom kapłanów, sióstr zakonnych i wiernych świeckich wszczął proces beatyfikacyjny w 1995 r., zakończony po dwóch latach i akta przesłano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. Pamięć o bp. Piotrze przeradza się w moralną pewność o jego wiecznej chwale, a czas pozwala coraz wyraźniej dostrzec heroizm jego życia i cnót, oddania bez reszty Bogu i ludziom. Ta pewność moralna rodzi potrzebę ufnej modlitwy o łaskę wyniesienia go na ołtarze.

Urodził się 1 kwietnia 1900 r. w Ćmielowie. Szkołę średnią i studia seminaryjne ukończył w Sandomierzu, gdzie w 1924 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W r. 1923 podjął studia specjalistyczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, które uwieńczył stopniem doktora filozofii i teologii. Po powrocie do diecezji pełnił funkcje prefekta szkół powszechnych a później średnich w Radomiu, od r. 1933 był profesorem Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, do roku 1958 wykładał niektóre działy filozofii i teologię dogmatyczną; w 1952 r. został zatrudniony w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim jako zastępca profesora teologii dogmatycznej; w r. 1956 uzyskał tytuł docenta, a w cztery lata później otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Poza intensywną pracą naukową, której owocem jest przede wszystkim wielotomowa "Dogmatyka Katolicka", ks. Granat piastował stanowisko prodziekana Wydziału Teologicznego KUL, pełnił funkcję dyrektora Konwiktu Księży Studentów, w 1965 r. został rektorem KUL, w roku następnym członkiem Rady Honorowej Międzynarodowego Kongresu poświęconego teologii Soboru Watykańskiego II; w 1970 r. z powodu kłopotów zdrowotnych zrzekł się funkcji rektora i zamieszkał w Niezdowie k/Opola Lubelskiego u Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, gdzie kontynuował działalność pisarską i duszpasterską; w 1977 r. wrócił do Sandomierza; w tym samym roku Zarząd Towarzystwa Naukowego KUL przyznał mu nagrodę im. ks. Idziego Radziszewskiego za całokształt działalności naukowej, a w rok później medal "Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego"; zmarł 11 grudnia 1979 r., środowisko Uczelni obdarzyło go tytułem "doctor humanus"-"doktor ludzki"; proces beatyfikacyjny w toku. Sługa Boży był człowiekiem wielkiej wiedzy i kultury osobistej, promieniował mądrością i ojcowską dobrocią, prostotą i pokorą. Jego dewizą życiową były słowa św. Pawła: "czynić prawdę w miłości" (Ef 4,15).

Urodził się 5 stycznia 1897 r. we wsi Łoniów k/Sandomierza, po ukończeniu szkoły podstawowej w miejscowości rodzinnej i Męskiego Gimnazjum w Sandomierzu odbył studia filozoficzno-teologiczne w Sandomierskim Seminarium Duchownym (1915-1920), święceń kapłańskich udzielił mu bp Marian Ryx 30.05.1920 r.; jako wikariusz pracował w parafii Ćmielów; w 1922 r. rozpoczął studia w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które uwieńczył doktoratem z prawa kanonicznego; pod koniec roku 1926 wyjechał do Francji, gdzie pracował jako kapelan emigracyjny; w 1930 r. powrócił do kraju, bp Ryx mianował go notariuszem Trybunału Diecezjalnego i rektorem kościoła św. Jakuba w Sandomierzu; był spowiednikiem alumnów, kuratorem Domu Księży Emerytów i sekretarzem czasopisma diecezjalnego "Prawda Katolicka"; ks. Tworek włączył się również w pracę społeczną, pełnił funkcję patrona Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich i był asystentem kościelnym Katolickiego Stowarzyszenia Mężów i Katolickiego Stowarzyszenia Kobiet; w 1936 r. został wybrany na członka zarządu Stowarzyszenia Kupców Chrześcijańskich, a w roku następnym doprowadził do zawiązania Chrześcijańskiej Kasy Bezprocentowej, w której pełnił obowiązki wiceprezesa; w 1940 r. otrzymał nominację na stanowisko wiceoficjała Sądu Biskupiego i został odznaczony godnością kanonika honorowego Sandomierskiej Kapituły Katedralnej; aresztowany 16.03.1942 r. i wraz z grupą 61 Sandomierzan wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, stąd do Dachau, gdzie zmarł 24 grudnia 1942 r.; proces beatyfikacyjny w toku.

Urodzona 23 sierpnia 1838 r. w Jaśniszczach, pow. Brody, w głęboko religijnej, wielodzietnej rodzinie ziemiańskiej; mając lat 19 wyjechała do nowicjatu sióstr dominikanek w Nancy we Francji; po złożeniu ślubów w 1859 r. wróciła do Polski i założyła klasztor sióstr dominikanek w Wielowsi k/Sandomierza. Ich celem była praca apostolska wśród opuszczonej ludności wiejskiej, prowadzenie szkoły parafialnej, katechizacja dzieci i młodzieży, posługa samarytańska świadczona chorym po domach. Zmarła 18 marca 1887 r. Odznaczała się całkowitym zaufaniem do Opatrzności Bożej i szczególnym nabożeństwem do Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie; z kultem Eucharystii łączyła gorące nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Proces beatyfikacyjny został rozpoczęty w 1980 r.