- Co po nas zostanie? - snuł sobotnią refleksję biskup ordynariusz Andrzej Dzięga na szkolnym placu w Smerdynie, parafii Wiązownica 20 września 2008 roku, przewodnicząc ważnej uroczystości 100-lecia istnienia szkoły, poświecenia sztandaru szkolnego i tablicy upamiętniającej ten ważny dzień i nadania oświatowej placówce imienia AK "Jędrusie" - "Jędrusie" teraz z perspektywy niebiańskiej patrzą na te sztandary, patrzą na te młodzież, patrzą na ten sztandar w Smerdynie ufundowany, patrzą w tę szkołę i chyba Przedwiecznemu i Królowej naszej dziękują, że wtedy otrzymali łaskę odważnego myślenia i odważnego czynu. Szkoła która jest w stanie za swoich patronów przyjąć pokolenie swoich dzieci to jest szkoła mądra, to jest szkoła szlachetna, ta szkoła ma prawo do dumy I Tak przeżywajmy tę uroczystość. Ale nie sposób postawić pytania co dajemy naszemu pokoleniu na jutro: czy dzisiejsi nauczyciele, czy dzisiejsi organizatorzy szkół też kształcąc wychowują do służby innej, do miłości tej ziemi rzuconej pośrodku lasów. Czy szkoła umie skutecznie nauczyć miłości dumy naszych dziejów. Dużo jest dzisiaj w komentarzach prasowych, internetowych imienia jak to Polska nie radzi sobie, jak to Polacy nie umieją sobie radzić - a to nieprawda,. Jeśli razem z Chrystusem i Matką Bożą siejemy ziarno prawdy, ziarno jedności, ziarno trudnej cierpliwej pracy, wysiłku w serca młodego pokolenia. To ziarno przyniesie obfity plon. Niech przy tym sztandarze gromadzą się młode i kolejne pokolenia i patrzy wzwyż, nie pod stopy ale wzwyż, a na tym sztandarze jak na każdym polskim sztandarze jest myśl Polska i duma polska i nadzieja polska potrzeba czynu zgodnego o i ideały ważniejsze od codziennego chleba, od zdrowia i od tego o co na co dzień człowiek zabiega. Tu są szczytniejsze i ważniejsze cele, cele wspólne, cele Narodu, cele państwa, cele tej ziemi. Niech każdy kto pod nim staje, z radością staje, wpatruje się w te cele i na następne pokolenia i dziesięciolecia niech je podejmuje. A Jędrusie - odważni, mądrzy i zgodni, radośni a jednocześnie kochający aż po śmierć, niech uczą co te same ideały dzisiaj znaczą. Słowa biskupa ordynariusza splatały się z obecnością dzieci i młodzieży, pocztami sztandarowymi kombatantów i żołnierzy AK, radością dyrektora Marzeny Górnej, przedstawicielami szkół noszących imię "Jędrusiów" z Gawłuszowic, Połańca, Łoniowa, Mielca, Koprzywnicy. Obecni byli na tej niezwykłej uroczystości ostatni przedstawiciele bohaterskich "Jędrusiów": Mieczysław Korczak, Lech Jerzy Rolski Jadwiga Pruska, Józef Korczak, Zdzisław Furmiński, którzy wespół z przedstawicielami władz samorządowych, powiatowych, wojewódzkich, razem z wieloma mieszkańcami Smerdyny i okolic przypominali sobie historię tamtych lat, jak i 100 historii tej placówki oświatowej. Pobieżna historia przedstawiona przy pomocy ważnych dat opowiada o latach 1906 , kiedy budowano szkołę i o 1908 roku, gdy pierwsze lekcje w prywatnej kwaterze się odbywały. Wspomina rok 1909 - pierwsze zajęcia w nowym budynku i czas 1914-1918, w którym szkoła funkcjonowała mimo działań wojennych. 1928-1939 - lekcje odbywały się w domach gospodarzy, a w 1941-45 w szkole zorganizowano szpital dla żołnierzy radzieckich. Rozbudowano ją w 1961-63, powiększając o 2 sale lekcyjne, by w 1967-68 oddać nowy budynek szkolny, drugi budynek. W 1997 - powstaje zespół szkół i jako taki w 1998 świętuje 90-lecie istnienia. Ks. Wiesław Opiat, proboszcz z Wiązownicy i dziekan dekanatu koprzywnickiego, witając biskupa ordynariusza i wszystkich przybyłych na uroczystość, zaprezentował na początku Mszy Świętej postać bohaterów z czasów II wojny światowej, którzy od 20 września patronować mają szkole w Smerdynie. "Jędrusie" - oddział partyzancki działający na tych terenach, założony przez Władysława Jasińskiego, który kierował potężną tajną organizacją ODWET, założoną na terenie Tarnobrzega już w 1939 roku. Wł. Jasiński zginął 9.01 1943 i pochowany został w Sulisławicach. Z tej organizacji został wydzielony oddział "Jędrusie". Napisano na wspólnej mogile w Sulisławicach z 1957: a gdy dzieci zapomną, że mieszkały w schronach, że widziały dni straszne, ponure i krwawe, niechaj tylko to jedno pamiętają o nas, żeśmy padli za wolność aby była prawem. Jędrusie walczyli o wolność Polski, po wojnie represjonowani ze strony NKWD i UB, torturowani i umierający z Polskę. Aby pamięć o nich nie zaginęła, na ziemiach staszowskiej, sandomierskiej, tarnobrzeskiej, trzeba tę historię pielęgnować i podtrzymywać.