Trwające przy katedralnej dzwonnicy prace porządkowo-restauracyjne dobiegły końca. 25 września 2010 roku bp Krzysztof Nitkiewicz poświęcił odnowione wnętrza i otworzył punkt informacyjny urządzony w pomieszczeniach budowli. W tym niecodziennym wydarzeniu uczestniczyli mieszkańcy Sandomierza wraz z burmistrzem Sandomierza Jerzym Borowskim.

Ordynariusz sandomierski, z którego polecenia wykonano niezbędne prace wyraził radość z tego, że mieszkańcy królewskiego grodu i turyści będą mogli jeszcze głębiej wejść w historię i atmosferę Sandomierza. Mówiąc o roli jaką spełniała dzwonnica, wspomniał, że podczas okupacji niemieckiej była ona schronieniem dla ukrywających się Żydów. W wyremontowanym wnętrzu urządzono punkt informacyjny dla turystów. Dodatkową atrakcją będzie możliwość zejścia do pierwszej podziemnej części, w której w XIX wieku znajdowało się więzienie dla duchowieństwa nieposłusznego władzy carskiej.

- Nie jest znany projektant dzwonnicy, wiemy jedynie, że przygotowano dwa projekty, spośród nich wybrano „mniej kosztowny”. Wzniesiono trzykondygnacjową budowlę o późnobarokowej architekturze, w duchu wyraźnie już klasycyzującym, posługującym się wyrazistymi podziałami, o narożach zaakcentowanych masywnymi pilastrami. Do wnętrza prowadzi portal, o płynnym obrysie, z owalnym oknem w centralnej części, wykonany z kamienia kunowskiego - tłumaczy Urszula Stępień, kustosz Muzeum Diecezjalnego. Według tradycji, umieszczone w budowli trzy dzwony: wielki z 1667 r. i dwa mniejsze z 1750 i 1770 r. swoim wieczornym dźwiękiem upamiętniają poległych pod Warną oraz wzywają do modlitwy za tych, którzy utonęli w Wiśle.

- W ostatnim czasie uporządkowano wejście, zabezpieczono naruszone czasem elementy drewnianej konstrukcji oraz wykonano szereg prac restauracyjnych w podziemiach dzwonnicy - tłumaczy proboszcz katedry ks. Bogdan Piekut. Odnowiona dzwonnica w przyszłości może stać się ciekawym miejscem widokowym na południową stronę Sandomierza i odnawiany port rzeczny. Katedralne dzwony, jak przez wieki zwołują wiernych na modlitwę, towarzyszą kościelnym uroczystościom: procesjom, ingresom biskupim, odprowadzają na drogę wieczności zmarłych sandomierzan... Ich dźwięk, który niesie się daleko, w przestrzeń sandomierskiego powiśla, głosi ludziom i czasom, że prastary Sandomierz, „miasto położone na górze”, trwa „w ojców wierze”.